Zesde dag

We starten de dag met een ontbijtje bestaande uit toast en marmelade, ham and eggs en koffie. Niks mis mee ;-). Ik heb een hele lekkere koffie ontdekt, deze:

Nog geen 6 dollar vragen ze ervoor. Ik moet wel stevig doordrinken want het koffiezetapparaat schakelt na een tijdje vanzelf uit, en de thermoskan van het huis houdt het niet lang warm. Straks (nu nog ff niet...) douchen, niet met m'n vertrouwde spons maar zo'n rare flubbel die je hier te pas en te onpas in de winkels ziet liggen. Sponzen zijn blijkbaar uit de gratie want die zie ik niet meer. Ik bedoel dit ding:

Hij doet het wel, maar ik kan maar niet aan wennen aan dat vreemde object want ik krijg nog steeds het gevoel dat ik met 1 van de nepplanten in huis sta te schrobben en dat ik hem gauw terug moet leggen voor ze het ontdekken. Maar kijk, hij is wel weer goed voor een stukje floridablog...

Straks moet ik echt even op pad voor een tube superglue om het losbollige brilleschroefje te fixeren, maar ook om het afgebroken deurmagneetje weer op z'n plaats te krijgen. Die kreeg in de pieperpaniek van de eerste vroege ochtend van mij een klap en sindsdien bungelt hij aan z'n draadje, voortdurend alarm gevend als ik er niks aan doe. Ik hou hem nu op z'n plaats met een stukje plakband, maar als management dat ziet nadat ik ben vertrokken verwacht ik wel een standje, al dan niet financieel.

Om 7:10 in de vroege ochtend ziet de lucht er, gezien vanuit de comfortable woonkamer, er zo uit:

En zo ziet het er elke ochtend uit, maar rond negenen verandert dat drastisch want dan breekt de zon er doorheen en is het weer het Florida dat ik ken en verwacht.

Ik gun u nog een blik op de "werkplek" hier in huis:

En dan nu het verslag van de instructievlucht.

De zweefinstructieles werd een uur vervroegd tot 12 uur, dus stond ik iets over half 12 in het kantoortje van Andreea. Kort daarna werd ik voorgesteld aan Joe de instructeur. We reden samen met een golfkarretje het veld af waar de zwever al aan de zijkant geparkeerd stond. Die moesten we met de golfkar midden op het veld zetten en met de neus in de wind draaien. Na een korte uitleg van alle hendels en flaps stapte ik in (wat door mijn lengte niet al te makkelijk ging). Daar kwam het sleepvliegtuig al aanrijden met het sleepkoord dat door Joe in het oog in de neus van de zwever werd gehaakt. Hij stapte ook in, en we deden de cockpitramen dicht. Eerst de verplichte pre-flight checks.

Na het ready signaal, bestaande uit een paar uitslagen van het richtingsroer (op gelijke wijze beantwoord door de piloot van de sleper) voelde ik de trekkracht van de sleper die ons al gauw deed zweven. Het was een echte instructieles, dus Joe liet me direct de stuurknuppel en pedalen bedienen om de zwever stabiel op 1 lijn achter het vliegtuig te houden, wat nog niet meeviel. Sturen naar een kant moet je vrijwel direct compenseren met een beweging naar de andere kant, en de stick beweegt vrij zwaar. Dit is niet een, twee, drie aan te leren. Joe zei al dat dit te vergelijken is met leren fietsen. Na een aantal lessen gaan de bewegingen die je maakt je steeds vlotter af. Bij een vliegtuig zijn dat de bewegingen met de stuurknuppel en pedalen (neus omlaag/omhoog, zwever naar links of rechts, waar nodig met de pedalen gecompenseerd). Wat me opviel is dat zweefvliegen bestaat uit het zoeken naar thermiek en daarin rondjes draaien om hoger te komen, en langer te vliegen. Rechtuit vliegen is hoogte verliezen, vertelde Joe. Het is natuurlijk niet alleen techniek wat de klok slaat, het uitzicht is prachtig en je hoort alleen het geluid van de wind langs de zwever. Ik voelde me geen enkel moment onveilig.

Na een flink aantal rondjes te hebben mogen vliegen, wat aardig lukte volgens Joe, was het na 50 minuten tijd om te gaan landen. Natuurlijk deed ik dat nog niet zelf, Joe nam dat voor zijn rekening en we maakten een mooie zachte landing. Het was wederom een schitterende ervaring. Ik merk dat ik steeds meer leer, maar het duurt lang want er komt heel veel op je af de eerste keren. Je moet op alle bewegingen van het vliegtuig zelf letten, op die van andere zwevers in je buurt, je locatie t.o.v. de grond, en dan heb je ook nog de diverse instrumenten zoals hoogtemeter, snelheidsmeter, variometer, compas, rolhoekmeter, enzovoorts.Eenmaal terug in het kantoortje begon Joe direkt een logboek voor me in te vullen met vluchtdetails van donderdag en vandaag. Hiermee kan je bij elke zweefvliegclub over de hele wereld terecht. Dat is een leuk souvenir, en wie weet wordt het logboek wel weer aangevuld. Volgend jaar bijvoorbeeld. Eigenlijk ben ik er best een beetje trots op!