Eerste dag

Phoenix heb ik verlaten (niet in m'n hart), en ben net gearriveerd in de villa
in Davenport, Florida. De vliegreis verliep voorspoedig; in nog geen 4 uur werd
het traject van zowat het westen naar het oosten van de USA afgelegd. Af en toe
een dutje, en ook een komische noot, want collega Bruce had me een gesigneerd
exemplaar van zijn reisboek meegegeven. Hij heeft jarenlang de wereld
overgevlogen voor z'n werk (trainer), en in z'n boek doet hij verslag van de
vreemdste en leukste dingen. Lachen dus. Terug naar mijn reis: na landing op weg
naar autoverhuurder Alamo, alwaar de bestelde full size wel heel letterlijk is
uitgekomen. (Foto volgt later.) M'n inwendige mens liet duidelijk merken dat het
voedertijd was, en Burger King was er weer goed voor. De whopper gleed er zo
gretig in dat het resulteerde in een serie oprispingshikken (40 scrabbelpunten)
waar ik niet van terug had. Daarna, in het schemerdonker van iets over zessen,
op weg naar de wijk Westridge North. De route wist ik nog van een paar jaar
geleden, en even later opende zich het toegangshek na invoeren van de code. Het
huis was snel gevonden, en ik dacht ook snel de code voor de lockbox in te
kunnen voeren. Op het huurcontract staat 1960, maar verdorie, het boxje ging
niet open. Na vijf pogingen gaf ik het op, en belde ten einde raad met een op
goed geluk uitgekozen mobiel (heb er slechts 3 bij me...) het management Rosebud
Enterprises. Gelukkig werd er ook nog opgenomen, en het bleek om een typo van de
touroperator te gaan. Zucht.....zo kwam het toch nog goed. Toen ik de
voordeur opende bleek het een netjes uitziend en erg ruim bemeten huis te zijn,
met een net weer andere inrichting dan de vorige villa's die ik heb gehuurd (dat
zijn er inmiddels een stuk of 12). Natuurlijk eerst even de inspectieronde
gedaan om te kijken hoe alles is ingericht. In een donkere slaapkamer (de
grootste, de master bedroom waar ik zal slapen) heb ik nog wat noodreparaties
moeten verrichten aan de lamellen. Bij het openen daarvan vielen er een aantal
van die LAM-ellen uit hun klemmetje bovenin de rails, en het zag eruit als een
gatenkaas. Ik zou flink in de picture rondlopen daar want er staan natuurlijk
nog andere woningen rondom, en daar had ik natuurlijk geen zin in. De lamstralen
snel in hun gaatjes gezet en toen zag het er weer prima uit. Niet meer aanraken
is het parool. Gelukkig is er een andere toegangsdeur naar het zwembad. Het
master bed is een verhaal apart. Die is erg hoog en reikt tot mijn middel en ik
ben niet klein... Amerikanen houden blijkbaar van veel en dikke matrassen, en
heel veel kussens op bedden, banken en stoelen. Fijn voor hun, maar wat mij
betreft: weg ermee! Het is nu half 10 in de avond, het is voor nu even genoeg.
Morgen op pad voor wat mondvoorraad voor een week, en op een van de overige
dagen heb ik iets heel speciaals en spectaculairs gepland. Dat vertel ik een
volgende keer ;-)

De hoogslaper