Vertrekdag

Om kwart over zes werd ik wakker en met een schokje werd ik me ervan bewust dat dit echt de vertrekdag was. Het was nu tijd om op te staan, de laatste dingen in te pakken en de voedselvoorraad op te maken of weg te gooien. Het lukte me om hier slechts 1 vuilniszak voor te gebruiken zoals het villa management het wenst. De Delta website raadt aan om 3 uur van tevoren op het vliegveld aanwezig te zijn om in the checken, dus ging ik om 8 uur op weg, nadat ik mezelf ervan had verzekerd dat ik niks had achtergelaten in het huis. Via Sherbeth Road, Osceola Parkway en tollroad 417 kwam ik op een nette tijd bij Alamo aan om de auto over te dragen aan een allervriendelijkste dame. Daarna door naar de Delta balie om de boarding passes af te drukken en de koffer in the checken. Alles ging lekker vlot. Ik heb me een tijdje in de grote hal vermaakt met een plak lemon cake en een cafe mocha bij Starbucks. Cafe mocha blijkt meer op chocolademelk te lijken en daar heb ik 's morgens vroeg eingenlijk niet zo veel zin in. Die gaan we voortaan dus niet meer bestellen. Daarna kwam de onvermijdelijke security check en ging het richting shuttle op weg naar de gate.

Het eerste deel van de terugreis eindigde op JFK airport in New York. Ik moest de connecting flight D70 halen die klaar stond bij gate B20. Even bij Dunkin' Donuts gestopt om een lekker tosti met ijskoffie tot me te nemen. De borden in de gangen brachten me uiteindelijk naar een hele andere gate, maar dit bleek de gate van de shuttle te zijn. Na korte tijd gingen de deuren open en volgde er een lang zigzagpad naar beneden, waar een bus stond te wachten. Daarna volgde een wat wonderlijke rit rond diverse gates, vlak langs de achterkant en de wingtips van geparkeerde vliegtuigen. De bus stopte bij gate B20 waar een roltrap me uiteindelijk bij de wachtruimte bracht. Niet lang daarna kon ik al boarden (zone 2) en stapte een zo goed als leeg vliegtuig in. Die werd langzaamaan wel gevuld, maar de stoel naast mij bij het raam bleef leeg. Feestje dus!

In zes uur en drie kwartier werd Schiphol bereikt. De bagage kwam vlot aan op de band, en van douane was totaal geen sprake. Na een cheeseburger en koffie bij Burgerking sleepte ik beide bullen naar de P3 halte. Als enige passagier werd ik door de shuttlebus naar P3 gereden, onderweg gezellig babbelend met de jonge chauffeur. Drie keer raden welke vakantiebestemming ik haar heb aangeraden... Ik moest nog behoorlijk lang zoeken in het donkere, druilerige weer naar m'n auto. Ik wist dat hij in vak 401 stond, maar liep eerst helemaal de verkeerde kant op. Na deze pittige wandeling zag ik hem, en wilde eerst weten of de accu de strenge kou had overleefd. Gelukkig startte hij meteen, en was het koffers inladen en naar huis in het zeer drukke spitsverkeer.

Bedankt voor het volgen van mijn blog, de leuke reacties, en tot volgende keer maar weer! Wat mij betreft snel.

Ik kon het niet laten, hier als epiloog een fotofilmstrip met een indruk van de inrichting van het huis aan 240 Grosvenor Loop plus een over mijn allereerste vlucht in een zweefvliegtuig.

(Free royalty free music by Danosongs.com)

Zevende en laatste dag in de villa

Zoals voorspeld is deze zondag qua weer een van de mindere dagen. De lucht is geheel grijs en de temperatuur zal niet echt lekker zijn.

Ik ben nog niet buiten geweest, maar ga zeker nog een leuk ritje maken in de omgeving.Maar vanochtend vroeg had ik eerst een klusje te doen. Ik wilde m'n bagage alvast wat gaan inpakken en merkte dat ik het handvatprobleem van de grote koffer nog niet had opgelost. Ik was eerst van plan om bij Walmart of een van de flea markets een vervanger te kopen, maar wat moest ik dan met die oude? Een hoop gezeur en extra kosten, dus ik nam het probleem eens wat nader onder de loup, of liever gezegd onder de bril. Ik scheurde wat binnenbekleding weg voor beter zicht, en ik zag gelukkig direkt wat het probleem was: alle schroeven hadden zich door de wandversteviging geboord en hielden zich slechts vast aan de stoffen buitenbekleding, wat natuurlijk vragen om erger is. Piekeren, piekeren en opeens had ik het: gebruik twee oude credit cards als versteviging! Nou had ik toevallig een verlopen key card van het hotel in Phoenix bewaard. Da's nummer een. In m'n portefeuille kwam ik een nog geldige karting pas tegen, waarde 6 dollar. Hup, maakt niet uit, ook de koffer in jij. Da's nummer twee. Gaten geboord, schroeven erdoor, en voila, het handvat zit weer vast. Tijd voor een welverdiende bak koffie!

Ik denk dat ik niet veel bijzonders ga doen vandaag, behalve de rit. Er staan nog een paar mooie films op m'n laptop plus mooie muziek, ik heb het boek nog om in huis of bij de pool (als het weer het toelaat) te lezen, en vanmiddag laat ga ik voor een KFC maaltijd.

Aan alle net aangekomen Floridagangers: bijt even door deze dag heen, het wordt absoluut beter. Veel plezier!

************************************************************************************************

Het zit er voor mij bijna op. Het is inpakken geblazen en de restanten uit de koelkast en diepvries opeten of weggooien. Hier zijn nog een paar filmpje van de auto (Chrysler Town & Country 2012):

Lekker cruisen

Automatische schuifdeuren

Automatische achterklep

Zesde dag

We starten de dag met een ontbijtje bestaande uit toast en marmelade, ham and eggs en koffie. Niks mis mee ;-). Ik heb een hele lekkere koffie ontdekt, deze:

Nog geen 6 dollar vragen ze ervoor. Ik moet wel stevig doordrinken want het koffiezetapparaat schakelt na een tijdje vanzelf uit, en de thermoskan van het huis houdt het niet lang warm. Straks (nu nog ff niet...) douchen, niet met m'n vertrouwde spons maar zo'n rare flubbel die je hier te pas en te onpas in de winkels ziet liggen. Sponzen zijn blijkbaar uit de gratie want die zie ik niet meer. Ik bedoel dit ding:

Hij doet het wel, maar ik kan maar niet aan wennen aan dat vreemde object want ik krijg nog steeds het gevoel dat ik met 1 van de nepplanten in huis sta te schrobben en dat ik hem gauw terug moet leggen voor ze het ontdekken. Maar kijk, hij is wel weer goed voor een stukje floridablog...

Straks moet ik echt even op pad voor een tube superglue om het losbollige brilleschroefje te fixeren, maar ook om het afgebroken deurmagneetje weer op z'n plaats te krijgen. Die kreeg in de pieperpaniek van de eerste vroege ochtend van mij een klap en sindsdien bungelt hij aan z'n draadje, voortdurend alarm gevend als ik er niks aan doe. Ik hou hem nu op z'n plaats met een stukje plakband, maar als management dat ziet nadat ik ben vertrokken verwacht ik wel een standje, al dan niet financieel.

Om 7:10 in de vroege ochtend ziet de lucht er, gezien vanuit de comfortable woonkamer, er zo uit:

En zo ziet het er elke ochtend uit, maar rond negenen verandert dat drastisch want dan breekt de zon er doorheen en is het weer het Florida dat ik ken en verwacht.

Ik gun u nog een blik op de "werkplek" hier in huis:

En dan nu het verslag van de instructievlucht.

De zweefinstructieles werd een uur vervroegd tot 12 uur, dus stond ik iets over half 12 in het kantoortje van Andreea. Kort daarna werd ik voorgesteld aan Joe de instructeur. We reden samen met een golfkarretje het veld af waar de zwever al aan de zijkant geparkeerd stond. Die moesten we met de golfkar midden op het veld zetten en met de neus in de wind draaien. Na een korte uitleg van alle hendels en flaps stapte ik in (wat door mijn lengte niet al te makkelijk ging). Daar kwam het sleepvliegtuig al aanrijden met het sleepkoord dat door Joe in het oog in de neus van de zwever werd gehaakt. Hij stapte ook in, en we deden de cockpitramen dicht. Eerst de verplichte pre-flight checks.

Na het ready signaal, bestaande uit een paar uitslagen van het richtingsroer (op gelijke wijze beantwoord door de piloot van de sleper) voelde ik de trekkracht van de sleper die ons al gauw deed zweven. Het was een echte instructieles, dus Joe liet me direct de stuurknuppel en pedalen bedienen om de zwever stabiel op 1 lijn achter het vliegtuig te houden, wat nog niet meeviel. Sturen naar een kant moet je vrijwel direct compenseren met een beweging naar de andere kant, en de stick beweegt vrij zwaar. Dit is niet een, twee, drie aan te leren. Joe zei al dat dit te vergelijken is met leren fietsen. Na een aantal lessen gaan de bewegingen die je maakt je steeds vlotter af. Bij een vliegtuig zijn dat de bewegingen met de stuurknuppel en pedalen (neus omlaag/omhoog, zwever naar links of rechts, waar nodig met de pedalen gecompenseerd). Wat me opviel is dat zweefvliegen bestaat uit het zoeken naar thermiek en daarin rondjes draaien om hoger te komen, en langer te vliegen. Rechtuit vliegen is hoogte verliezen, vertelde Joe. Het is natuurlijk niet alleen techniek wat de klok slaat, het uitzicht is prachtig en je hoort alleen het geluid van de wind langs de zwever. Ik voelde me geen enkel moment onveilig.

Na een flink aantal rondjes te hebben mogen vliegen, wat aardig lukte volgens Joe, was het na 50 minuten tijd om te gaan landen. Natuurlijk deed ik dat nog niet zelf, Joe nam dat voor zijn rekening en we maakten een mooie zachte landing. Het was wederom een schitterende ervaring. Ik merk dat ik steeds meer leer, maar het duurt lang want er komt heel veel op je af de eerste keren. Je moet op alle bewegingen van het vliegtuig zelf letten, op die van andere zwevers in je buurt, je locatie t.o.v. de grond, en dan heb je ook nog de diverse instrumenten zoals hoogtemeter, snelheidsmeter, variometer, compas, rolhoekmeter, enzovoorts.Eenmaal terug in het kantoortje begon Joe direkt een logboek voor me in te vullen met vluchtdetails van donderdag en vandaag. Hiermee kan je bij elke zweefvliegclub over de hele wereld terecht. Dat is een leuk souvenir, en wie weet wordt het logboek wel weer aangevuld. Volgend jaar bijvoorbeeld. Eigenlijk ben ik er best een beetje trots op!

Vijfde dag

Na een erg onrustige nacht (het zullen de vele indrukken van de vliegpartij zijn) klom ik wat laat voor mijn doen uit m'n mandje. Ik had voor vandaag m'n zinnen gezet op een driving range met de onheilspellende naam Bad Dog, aan de Curry Ford Road ten noorden van Orlando Int'l Airport. Ik had wel zin in een wat langere rit. Dus handschoentje in de kontzak, voldoende drinken mee, een nat lapje tegen het zweet, en dat was dat. De route had ik me ingeprent, die gaat voornamelijk over de grotere wegen dus dat is makkelijk te onthouden. Voor alle zekerheid toch maar de GPS meegenomen en onderweg haar riedeltje laten afspelen. Dit is het debuut van deze op Marktplaats gekochte Magellan GPS, en hij (zij?) doet het perfect. De GPS kon echter niks veranderen aan de megadrukte op de 192. Het leek wel of het weekend naderde...

Het speelveld was snel gevonden, en 7,50 dollar voor 50 ballen en zoveel clubs als je uit kon kiezen vond ik een goeie deal. Eenmaal buiten bleek men vanaf het gras te moeten slaan, en mijn plekje was vrij zompig. Al spoedig vlogen de kluiten in het rond, en de spetters tegen m'n benen. Dat hoort wel zo. Als je een goeie bal wilt slaan moet het blad van de club de bal scheppen, en een divot, zoals zo'n stuk Florida officieel heet, mag vrijelijk in het rond vliegen (liefst vooruit). Maar of dat hier op het oefenveld ook de bedoeling was vroeg ik me af, en keek eens een beetje om me heen hoe de andere slagmannen en vrouwen het deden. Ogenschijnlijk net zoals ik, vanaf het gras. Ik zag wel wat stukgeslagen tees liggen, dus ging ik die maar gebruiken om de bal schoon weg te kunnen meppen. Ik had echt geen zin om uit een modderput te moeten klimmen na 50 ballen. Vandaar natuurlijk de naam van de driving range. Honden willen graven en stoute honden helemaal... Of het nou door de modder kwam, of de zonnehitte, ik weet het niet, maar dit keer bakte ik er niks van. Enkele slagen gingen prima, hoog en ver, maar de meeste laag en alle kanten op. Beetje balen, en ik had het bij bal 40 eigenlijk al wel gezien. De laatste 10 gingen uit balorigheid "het veld op", laat ik het daarbij houden. Daarna de stukken Florida van de clubs vegen met de gereedstaande emmer water en borstel. Blij dat ik weer in de koele auto zat! Men heeft zo van die dagen he ;-)

De terugweg ging via dezelfde route (417,I-4 en 27). Na een verkwikkende douche en een ervaring rijker voelde ik me weer kiplekker. Dat kwam goed uit want er was wat reparatiewerk te verrichten aan m'n bril. Voor de tweede keer deze vakantie liet een piepklein schroefje los zodat het linkerdeel losschoot en het glas eruit viel. Verleden keer, in Phoenix, zocht ik me wezenloos naar dat schroefje, en had een collega service man m'n bril weer gerepareerd. Nu stond ik er zelf voor. Gelukkig zat het schroefje nog in een deel van het frame, en met het setje mini-schroevendraaiers, aangeschaft bij Walmart voor het geval dat, kreeg ik alles zowaar vrij snel weer aan elkaar en werd het weer een bril. Ik heb wel een reservebril bij me, maar dat is zo'n goedkoop ding waar je op den duur scheel van wordt, en dat kan niet, niet op vakantie!

En morgen? Morgen ga ik weer vliegen, maar dan een echte instructievlucht, zonder camera want dat leidt alleen maar af. Tot morgen!

Vierde dag - Flight videos

Bringing the glider into position

Take off!

Going up

We're on our own!

Looking around

Looking around

Landing

Vierde dag

Op om half 6, lekker lang geslapen. Ik voelde me gisteren na het korte bezoek aan de gliderport niet zo heel fit en ben terug naar huis gereden. Dat hoort er af en toe ook bij. Een muziekje, tv, een boek (zie link naar Bruce) of gewoon de stilte zijn ook weleens lekker. Overigens, een link naar de website van de villa eigenaars (Nicols) staat in de rechterkolom van deze blog. Veel foto's en een video rondleiding. Het moet gezegd worden: het is een mooi, rustig en ruim huis, een aanrader. De privacy aan de poolkant vind ik maar matig, maar ach, ook daar is wel doorheen te komen. Gisteravond heb ik toch maar de vuilnisbak aan de stoeprand gezet, maar er zit maar een halve vuilniszak van mij in. Je mag maximaal 1 volle vuilniszak achterlaten als je het huis verlaat, en ik heb geen zin om achteraf bij te betalen.

Gisteravond vroeg begon het te stortregenen, na een middag van zware bewolking. Niet gek dat het hier zo groen is. Phoenix is wat dat betreft vrij dor en bruin, maar dat is weer een geheel ander klimaat, eerlijk is eerlijk. Die staat heeft haar geheel eigen charme, net als Florida, en de andere US staten. En juist dat maakt de USA voor mij zo aantrekkelijk. Misschien zou je beter kunnen spreken van de Verenigde Landen van Amerika ;-)

Zoals wellicht bekend ben ik nog steeds een fan van smooth jazz, en ik vond het dan ook erg plezierig dat DE smooth jazz zender van Orlando, WLOQ (102.5) weer streaming audio aanbiedt. Zelfs door mijn simpele speakers klinkt het goed. Ik zal de link er ook bij plaatsen voor de liefhebbers. Dit is geen elevator music; hier val je niet bij in slaap ;-)

Ik ga binnenkort even snuffelen bij de flea market, op zoek naar een grote koffer. Ik vraag me af wat ik met de oude aan moet. Kan ik die ergens legaal dumpen? Straks maar even bellen met de villa manager voor advies, anders gaat het feestje niet door. Maar eerst even op pad naar Walmart om de voorraden weer iets aan te vullen. Mooi dat WM een stelling heeft met kleine dingen voor reizigers, zoals een stukje zeep, goedkopen nagelknippers, shampoo. Dan hoef je niet van die jumboverpakkingen te kopen. Ik vind WM nog altijd een leuk uitje, lekker no-nonsense shoppen. Rond twaalven wil ik op pad gaan naar de gliderport in Clermont om voor het eerst van m'n leven een zweefvlucht te ervaren. Vanochtend was het totaal bewolkt en af en toe motregen. Gelukkig is het nu (10:45) weer flink aan het opklaren. De zon is er weer bij, de temperatuur is flink gestegen, dus ik heb goede hoop dat er nu voldoende thermiek zal zijn te vinden om het door te laten gaan.

En het ging door, zie de foto's:

Derde dag

Al gezwommen in de pool, vraag je je misschien af. Helaas nog niet. Niet omdat het water vrij koud is, maar vanwege het deuralarm. Gisterochtend vroeg, in het schemerdonker zonder bril en nog een beetje slaapdronken, dacht ik op het bypassknopje gedrukt te hebben en deed de deur open. Niet lang daarna brak de hel los en was ik meteen klaarwakker doordat de pieper keihard tegen de open deur protesteerde. Ik bleek de knop totaal gemist te hebben en op de pieper gedrukt te hebben. En dat werkt niet, of juist wel, het is maar hoe je het bekijkt. In paniek (buren!) deed ik natuurlijk meteen weer de deur dicht en frommelde wat aan het kastje waarbij een deurmagneetje afbrak, intussen proberend om de gillende pieper te smoren met m'n handpalm, wat enigszins lukte. M'n oren tuitten van de doordringende herrie. Al met al lukte het me om het ding tot bedaren te brengen, maar nu zit ik dus met een op scherp staand alarmsysteem dat me vooralsnog verhinderd om ook maar aan het zwembad te denken. Nog maar even nadenken dus, tenzij de lezers van m'n blog een slimme oplossing hebben?

Het is nu half 9 in de ochtend en de zon probeert door een dik wolkendek heen te komen, en dat gaat steeds beter lukken. Fijn, want bij Florida hoort nu eenmaal zonlicht. Ik heb gisteren wat rond geinformeerd bij Golfclubs en driving ranges om weer wat balletjes te slaan. Er is een public driving range, Bad Dog genaamd, ten noorden van het vliegveld en dat lijkt me wel wat. Ik wacht nog een uurtje voordat ik op pad ga want het is spitsuur, met de nodige ongelukken en opstoppingen op de wegen.

Verder staan er op mijn lijstje voor deze week:
- een bezoek aan de Main Gate Flea Market om naar nieuwe koffers te kijken (de grote koffer heb ik daar 10 jaar geleden voor weinig dollars gekocht, heeft me al die jaren toch trouw gediend, maar na een val van de roltrap bij Alamo is het handvat bijna los),
- de film Safe House bekijken in AMC Festival Bay
- een mooie autorit maken
- een 5 guys burger eten in de Florida Mall
- verder lezen in het boek van Bruce
- lekker relaxen bij de pool (voor de pieper heb ik inmiddels een low-tech oplossing)
- en een spectaculaire uitdaging die ik nog niet ga verklappen

Update 15:35
Het is iets anders gegaan vandaag, geen golfballetjes, maar de voorbereiding op de hoofdbesteding van morgen: zweefvliegen! Collega's in Phoenix maakten me attent op die mogelijkheid in Arizona, en waarom zou dat in Florida ook niet kunnen? Een google search leverde me al snel een gliderport niet ver uit de buurt op. Hoe is het mogelijk zou je zeggen, want ik heb hier nog never nooit zweefvliegtuigen in de lucht gezien. Wat blijkt, ze zijn er dus wel degelijk, maar vliegen uitsluitend boven de Green Swamp ten westen van route 27.

De zweverij heet Seminole-Lake Gliderport, en is gelegen aan route 33, net voorbij de afsplitsing van de 561. Ik was daar al zo vaak langs gekomen maar nooit op het bord gelet. Vandaag kreeg ik antwoord op m'n email om informatie, en ik word (weather permitting) donderdagmiddag om 1 uur verwacht op het vliegveld. Mooi! Het is met 120 dollar voor 20 minuten lang niet zo duur als bijvoorbeeld helikopter vliegen. Vanochtend ben ik er alvast even geweest om de sfeer te proeven. Nou, die sfeer zit er zeker. Zie de foto's. Ik kan niet wachten tot morgen ;-)

Tweede dag

Eerste dag

Phoenix heb ik verlaten (niet in m'n hart), en ben net gearriveerd in de villa
in Davenport, Florida. De vliegreis verliep voorspoedig; in nog geen 4 uur werd
het traject van zowat het westen naar het oosten van de USA afgelegd. Af en toe
een dutje, en ook een komische noot, want collega Bruce had me een gesigneerd
exemplaar van zijn reisboek meegegeven. Hij heeft jarenlang de wereld
overgevlogen voor z'n werk (trainer), en in z'n boek doet hij verslag van de
vreemdste en leukste dingen. Lachen dus. Terug naar mijn reis: na landing op weg
naar autoverhuurder Alamo, alwaar de bestelde full size wel heel letterlijk is
uitgekomen. (Foto volgt later.) M'n inwendige mens liet duidelijk merken dat het
voedertijd was, en Burger King was er weer goed voor. De whopper gleed er zo
gretig in dat het resulteerde in een serie oprispingshikken (40 scrabbelpunten)
waar ik niet van terug had. Daarna, in het schemerdonker van iets over zessen,
op weg naar de wijk Westridge North. De route wist ik nog van een paar jaar
geleden, en even later opende zich het toegangshek na invoeren van de code. Het
huis was snel gevonden, en ik dacht ook snel de code voor de lockbox in te
kunnen voeren. Op het huurcontract staat 1960, maar verdorie, het boxje ging
niet open. Na vijf pogingen gaf ik het op, en belde ten einde raad met een op
goed geluk uitgekozen mobiel (heb er slechts 3 bij me...) het management Rosebud
Enterprises. Gelukkig werd er ook nog opgenomen, en het bleek om een typo van de
touroperator te gaan. Zucht.....zo kwam het toch nog goed. Toen ik de
voordeur opende bleek het een netjes uitziend en erg ruim bemeten huis te zijn,
met een net weer andere inrichting dan de vorige villa's die ik heb gehuurd (dat
zijn er inmiddels een stuk of 12). Natuurlijk eerst even de inspectieronde
gedaan om te kijken hoe alles is ingericht. In een donkere slaapkamer (de
grootste, de master bedroom waar ik zal slapen) heb ik nog wat noodreparaties
moeten verrichten aan de lamellen. Bij het openen daarvan vielen er een aantal
van die LAM-ellen uit hun klemmetje bovenin de rails, en het zag eruit als een
gatenkaas. Ik zou flink in de picture rondlopen daar want er staan natuurlijk
nog andere woningen rondom, en daar had ik natuurlijk geen zin in. De lamstralen
snel in hun gaatjes gezet en toen zag het er weer prima uit. Niet meer aanraken
is het parool. Gelukkig is er een andere toegangsdeur naar het zwembad. Het
master bed is een verhaal apart. Die is erg hoog en reikt tot mijn middel en ik
ben niet klein... Amerikanen houden blijkbaar van veel en dikke matrassen, en
heel veel kussens op bedden, banken en stoelen. Fijn voor hun, maar wat mij
betreft: weg ermee! Het is nu half 10 in de avond, het is voor nu even genoeg.
Morgen op pad voor wat mondvoorraad voor een week, en op een van de overige
dagen heb ik iets heel speciaals en spectaculairs gepland. Dat vertel ik een
volgende keer ;-)

De hoogslaper